กาลครั้งหนึ่ง ในค่ำคืนที่ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาวนับล้าน พวกมันทอแสงระยิบระยับราวกับแข่งขันกันว่า ดาวดวงใดจะเปล่งประกายแสงออกมาได้สวยที่สุด

           แต่มีเพียงดาวดวงหนึ่งดวงเท่านั้น ที่ไม่สามารถเปล่งประกายแสงออกมาได้ เพราะตั้งแต่ดาวดวงนี้เกิดมาก็เหมือนก้อนหินก้อนหนึ่งที่ประดับอยู่บนท้องฟ้า ดาวดวงนี้ไม่เคยทอแสงออกมา เพื่อนๆต่างหัวเราะเยาะ และดาวทุกดวงต่างเรียกเขาว่า "ดาวหินน้อย" ดาวหินน้อยรู้สึกได้ว่ามันช่างน่าอับอายเหลือเกิน ทั้งที่ดาวหินน้อยได้เกิดเป็นดวงดาวบนท้องฟ้า ไม่ใช่ก้อนหินที่วางอยู่บนพื้นโลก ทำไมกันนะ แค่แสงเพียงนิดเดียว ทำไมเขาถึงไม่มี เขาอย่างเปล่งประกายเหมือนดาวดวงอื่น ถึงแม้จะไม่สวยที่สุด แคแสงที่ทำให้เขาเป็นดวงดาวอย่างเต็มตัวเพียงจุดเล็กๆ จุดเดียวก็พอ

           ดาวหินน้อยจึงตัดสินใจออกเดินทาง เพื่อตามหาสิ่งที่ช่วยทำให้เขานั้นสามารถมีแสงเป็นของตัวเอง เขาข้ามน้ำ ข้ามทะเล และ ข้ามภูเขาลูกใหญ่ๆ อีกสิบลูก ดูเหมือนเจ้าดาวหินน้อยไม่มีทีท่าจะเหนื่อยแม้แต่นิดเดียว เขายังคงมุ่งหน้าต่อไป ระหว่างทางนั้น ดาวหินน้อยก็เจอกับเหล่าก้อนเมฆ เหล่าก้อนเมฆทั้งหลายนั้นกำลังล่องลอยไปตามกระแสลมอยู่บนท้องฟ้า
 
          "สวัสดีครับ" ดาวหินน้อยทัก
 
         "สวัสดี เจ้ามาทำอะไรแถวนี้รึ" ก้อนเมฆก้อนสีขาวก้อนหนึ่งถาม ดาวหินน้อยไม่ตอบ เพราะเขากลัวว่าถ้าตอบไปว่า เขามาหาแสง เหล่าก้อนเมฆจะต้องหัวเราะเขาแน่นอน

         "เจ้าชื่อดาวหินน้อยใช่ไหม" ก้อนเมฆอีกหลายก้อนถาม
ดาวหินน้อยแอบสงสัยว่า ทำไมเหล่าก้อนเมฆถึงรู้จักเขา ทั้งที่เขาไม่รู้จักก้อนเมฆเหล่านี้เลย

          "ครับ" เขาตอบ หลังจากนั้นก็มีเสียงฮือฮาของเหล่าก้อนเมฆ
     
          "เจ้าอยากเป็นดวงดาวที่สามารถทอแสงออกมาได้ ใช่หรือไม่" ก้อนเมฆก้อนใหญ่ที่สุดเอ่ยถามเจ้าดาวหินน้อย
         
          "ใช่แล้วครับ ท่านรู้วิธีหรือ"

          "รู้สิ ข้าเกิดก่อนเจ้าหลายพันปีเชียวนะ เอาล่ะ เจ้าจงไปตามหาพระอาทิตย์ที่สุดขอบฟ้าอันไกลโพ้น ข้าหวังว่าเขาจะช่วยเจ้า"

          "ขอบคุณครับ"

          "ขอให้เจ้าโชคดี" เหล่าก้อนเมฆต่างอวยพรให้ดาวหินน้อย

          ดาวหินน้อยได้เริ่มต้นเดินทางไปสุดขอบฟ้าเพื่อตามหาดวงอาทิตย์ คราวนี้เขาได้ใช้เวลาหลายคืนเพื่อที่จะไปถึงสุดขอบฟ้า ดาวหินน้อยไม่เคยเห็นดวงอาทิตย์สักครั้ง และเพื่อนๆ ของเขาก็เช่นกัน เพราะเวลาพระอาทิตย์ปรากฏขึ้นบนท้องฟ้า เหล่าดวงดาวต่างพากันหลงใหล ไม่มีใครที่ได้เจอพระอาทิตย์แม้แต่ดวงเดียว ดาวหินน้อยแอบตื่นเต้นและดีใจ เพราะเขาจะได้เป็นคนแรกในหมู่ดวงดาวที่จะได้เจอพระอาทิตย์

          ในที่สุด ดาวหินน้อยก็มาถึงสุดขอบฟ้า แต่เขาไม่เห็นพระอาทิตย์เลย

          "คุณพระอาทิตย์ครับ !" ดาวหินน้อยตะโกนหาพระอาทิตย์สุดเสียง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมา เขาลองตะโกนอีกหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกอย่างยังคงเงียบกริบเหมือนเดิม ดาวหินน้อยเริ่มหมดหวัง "ข้าคงไม่ได้เจอกับพระอาทิตย์จริงๆ สินะ" เขาคิดในใจ

          "อะ แฮ่ม" เสียบแหบห้าวไอขึ้น ดาวหินน้อยสะดุ้งเฮือก

          "คุณพระจันทร์ !" เขาตกใจมากที่มาเห็นคุณพระจันทร์ แล้วก็ดีใจมากที่ได้มาเจอ เวลาดาวหินน้อยมองคุณพระจันทร์เมื่อไหร่ เขามักจะมีความสุขเสมอ เพราะแสงที่คุณพระจันทร์นั้นเปล่งออกมา ช่างงดงามเหลือเกิน

          "มาถึงนี่เชียวนะ เจ้าอยากมีแสงมากเลยหรือ" พระจันทร์ ถาม

          "ใช่ครับ ข้าอยากมีมากๆ เลยครับ" ดาวหินน้อยตอบอย่างมีความสุข

          "เจ้านี่ช่างมีความพยายามเสียจริงๆ" พระจันทร์รู้สึกถึงความมุ่งมานะของดาวหินน้อยที่ได้มาตามหาพระอาทิตย์ เขายิ้มบางๆให้แก่ดาวหินน้อย พร้อมกับพูดว่า "พระอาทิตย์ สหายของข้ากำลังหลับอยู่ เจ้าโปรดรอที่นี่อีกสักประเดี๋ยว เมื่อถึงรุ่งเช้าเขาจะมาเอง"
          "ครับ" ความดีใจของดาวหินน้อยเพิ่มขึ้นอีกเป็นพันเท่า เมื่อพระจันทร์พูดเสร็จก็จากไป
          เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ จนมาถึงรุ่งเช้า เสียงเหล่านกต่างร้องเพลงประสานเสียง พวกมันโบยบินไปทั่วท้องฟ้า เพื่อต้อนรับวันใหม่ กลิ่นของเกสรดอกไม้หอมได้โชยมาตามกระแสลม กลีบของมันผลิบานเผยโฉมสีสันอันงดงาม เมื่อพระอาทิตย์ฉายแสง หยดน้ำค้างที่เกาะอยู่บนกลีบของดอกไม้ ก็เปล่งประกายราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า

          ดาวหินน้อยตั้งตารอ จนในที่สุด พระอาทิตย์ก็ปรากฏขึ้นมา

          "คุณพระอาทิตย์ครับ !" ดาวหินน้อยตะโกนเรียกพระอาทิตย์ เมื่อดาวหินน้อยเห็นพระอาทิตย์ถึงกับตกใจ พระอาทิตย์ช่างใหญ่เหลือเกิน แสงของพระอาทิตย์ได้ปกคลุมไปถึงครึ่งค่อนโลก เมื่อเทียบกับดวงดาวทั้งหมดแล้ว พระอาทิตย์นั้นดูยิ่งใหญ่มากกว่า ดาวหินน้อยเริ่มรู้สึกหวาดกลัวพระอาทิตย์

          "เจ้าเรียกข้าหรือ" เสียงของพระอาทิตย์ก้องไปทั่วท้องฟ้า

          "ครับ" ดาวหินน้อยตอบ

          "อืม ข้ารู้แล้ว เจ้าชื่อดาวหินน้อยใช่ไหม" ฮ่าๆ พระอาทิตย์หัวเราะออกมา ดาวหินน้อยรู้สึกฉงนมากเหลือเกิน เมื่อหัวเราะเสร็จ พระอาทิตย์ก็พูดต่อ "พระจันทร์ ได้บอกข้าเรื่องของเจ้าแล้ว"

          "ท่านทำให้ข้ามีแสงได้จริงๆหรอครับ"
   
          "ได้สิ มีอะไรที่ข้าทำไม่ได้บ้าง"

          "ทำเลยสิครับ"

          "ฮ่าๆ เจ้านี่มันใจร้อนจริงๆ ตอนนี้ข้าต้องไปแล้ว ขอให้เจ้ารอข้าที่นี่ เมื่อถึงตอนเย็นข้าจะกลับมา จริงสิ ! ข้าฝากเจ้าดูแลกล่องสมบัติของข้าด้วย เจ้าห้ามเปิดมันเด็ดขาด ข้าต้องไปละ แล้วเจอกัน"

           พระอาทิตย์ก็ได้จากไป ดาวหินน้อยมองกล่องสมบัติ ข้างในนี้มีอะไรนะ ทำไมถึงห้ามเปิดมัน ดาวหินน้อยคิด เขาอยากรู้เหลือเกินว่าข้างในนั้นมีอะไร แต่อีกใจหนึ่งเขาต้องซื่อสัตย์ต่อพระอาทิตย์ เขาจะไม่เปิดมันเด็ดขาด !

          เวลาผ่านไปอีกหลายชั่วโมง ก็มีอีกาสีดำตัวหนึ่งบินมา มันกล่อมให้ดาวหินน้อยเปิดกล่องสมบัติออก

          "เปิดเถอะ เปิดเลย เจ้ารู้ไหมว่าข้างในมีอะไร ข้าเชื่อว่าเจ้าต้องไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร แต่ข้ารู้นะ"

          "รู้แล้วก็บอกมาสิครับ ข้าไม่อยากเปิดมัน"

          "ข้าจะบอกเจ้าก็ได้ แต่เจ้าห้ามไปบอกใครนะ"

          "ครับ" ดาวหินน้อยอยากรู้มากๆ จึงตอบตกลงไป

          "ข้างในนี้มีแสง แสงที่สวยที่สุดในโลก ถ้าเจ้าเปิดมันออก เจ้าก็จะเป็นดวงดาวที่แสงสวยที่สุด ไม่มีดาวดวงไหนจะสวยกว่าเจ้าอีกแล้ว แม้กระทั่งพระอาทิตย์ก็ยังสวยไม่เท่าเจ้า"

          "แต่ท่านพระอาทิตย์ไม่ให้ข้าเปิด"

          "เปิดเลย สิ่งที่อยู่ในกล่องนี้มันคือความฝันของเจ้ามิใช่รึ"

          ดาวหินน้อยลังเล ถ้าเปิดตอนนี้เขาก็จะกลายเป็นดวงดาวเต็มตัว แต่ถ้ายังไม่เปิด พระอาทิตย์อาจจะเอากล่องคืน และเขาอาจจะไม่มีโอกาสอย่างนี้อีกต่อไปแล้ว จะเปิดดีไหมนะ

          "ข้าคงเปิดไม่ได้หรอก" ดาวหินน้อยพูดคำขาด "เพราะท่านพระอาทิตย์สั่งข้าไว้"

          "หึ แล้วเจ้าจะเสียใจ" จากนั้นอีกาสีดำก็บินจากไป

          "ข้าไม่เคยเสียใจกับการตัดสินใจของข้า ... " ดาวหินน้อยพึมพำ

          "เจ้าทำถูกแล้วดาวหินน้อย" เสียงที่คุ้นหูของดาวหินน้อยดังขึ้น

          "ท่านพระอาทิตย์กลับมาแล้วเหรอครับ" เมื่อดาวหินน้อยเห็นดวงอาทิตย์ก็ยิ้มออกมา

          "ข้ากลับมาแล้ว เพราะเจ้าปฏิเสธอีกาตัวนั้น ทำให้ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์มาก เอาล่ะ เจ้าลองเปิดกล่องดูสิ"

          ดาวหินน้อยค่อยๆเปิดกล่องสมบัติของพระอาทิตย์ ปรากฏว่าข้างในนั้น ไม่มีอะไรเลย มันเป็นเพียงกล่องเปล่าๆใบหนึ่ง
 
          "ไม่เห็นมีอะไรเลยนี่ครับ"

          "มีสิ ดูดีๆ"

          ดาวหินน้อยมองข้างในกล่องสมบัติอีกครั้ง แต่คราวนี้มีแสงสีทองส่องออกมาจากข้างในกล่อง จากนั้นแสงสีทองก็ส่องประกายมาหาดาวหินน้อย สักพักแสงข้างในกล่องสมบัติค่อยๆ จางหายไป ตอนนี้ตัวของดาวหินน้อย เปล่งประกายเป็นสีทอง

          "เจ้ารู้ไหม แสงที่เจ้ามีคืออะไร"
          "มะ ... ไม่รู้ครับ" เสียงของดาวหินน้อยสั่นด้วยความดีใจ

         "แสงสีทอง เป็นแสงที่ไม่มีดวงดาวไหนเคยมี มันคือแสงแห่งความซื่อสัตย์ ถ้าในใจของเจ้ายังมีความซื่อสัตย์อยู่ แสงสีทองก็จะอยู่กับตัวเจ้าตลอดไป"

         "ความซื่อสัตย์งั้นเหรอครับ"

         "ใช่แล้วละ ฮ้าว .. ข้าเริ่มง่วงซธแล้ว งั้นข้าขอตัวไปนอนก่อนก็แล้วกัน หวังว่าเราจะได้เจอกันอีกนะ ดาวสีทอง"
       
         "ขอบคุณมากๆ ครับ ขอบคุณจริงๆ"

         ตั้งแต่นั้นมา ดาวหินน้อยก็มีชื่อใหม่ว่า "ดาวสีทอง" ซึ่งเป็นดาวที่สวยที่สุดในโลก แต่ถึงกระนั้น ดาวหินน้อยก็ไม่อวดว่าตัวสวยแม้แต่ครั้งเดียวเลย และเขายังยึดมั่นในความซื่อสัตย์ ซึ่งมันทำให้เขามีวันนี้ วันที่เขาได้เป็นดวงดาวที่สามารถทอแสงเปล่งประกายท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืน

         ถ้าผู้ใดมีความซื่อสัตย์ต่อตนเอง และ ผู้อื่นละก็ ผู้นั้นก็จะได้รับของขวัญที่วิเศษที่สุดเช่นกัน


ผู้เขียน
นางสาวนัทสุโก  วาตานะเบะ
โรงเรียนดาราวิทยาลัย จังหวัดเชียงใหม่
ผลงานชนะเลิศรางวัลที่ ๑ นิทานคุณธรรมสอนใจ
ในโครงการประกวดของ สำนักงานคณะกรรมการป้องกันและปราบปรามการทุจริตแห่งขาติ ( ป.ป.ช)


ที่มา http://dhamma.deksiam.in.th/view/298

deksiam
Newbie

พลังน้ำใจ: 5

 

cornertown
New Member
*

พลังน้ำใจ: 4